Δημοσιεύτηκε η υπ’ αριθμ. 456/2023 απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Πειραιά, με την οποία το δικαστήριο, αφού εξαφάνισε την πρωτόδικη απόφαση που είχε απορρίψει την ανακοπή εντολέα μας, ακύρωσε την έκθεση αναγκαστικής κατάσχεσης και την επιταγή προς πληρωμή, με τις οποίες επισπευδόταν πλειστηριασμός οριζόντιων ιδιοκτησιών στον Πειραιά για την ικανοποίηση απαίτησης περίπου 200.000,00 ευρώ.
Το δικαστήριο έκρινε ότι από τα έγγραφα που συγκοινοποίησε μαζί με τη διαταγή πληρωμής η εταιρεία διαχείρισης, δεν προέκυπτε ότι είχε αναλάβει τη διαχείριση της συγκεκριμένης απαίτησης κατά του εν λόγω οφειλέτη. Ειδικότερα, στο έγγραφο της περίληψης της σύμβασης ανάθεσης της διαχείρισης δεν γινόταν καμία μνεία στις κατ’ ιδίαν απαιτήσεις των οποίων μεταβιβάστηκε η διαχείριση. Μάλιστα διατύπωσε και την εξής θέση, για τις συμβάσεις διαχείρισης εν γένει: "Περαιτέρω σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ. 2 του ν. 4354/2015, η σύμβαση ανάθεσης διαχείρισης των απαιτήσεων υπόκειται σε συστατικό έγγραφο τύπο και περιλαμβάνει κατ' ελάχιστο περιεχόμενο μεταξύ άλλων, "α. Τις προς διαχείριση απαιτήσεις και το τυχόν στάδιο μη εξυπηρέτησης κάθε απαίτησης". Οι προς διαχείριση απαιτήσεις θα πρέπει έστω με συνοπτική, συμπεριληπτική διατύπωση να προσδιορίζονται και στην περίληψη ανάθεσης της διαχείρισης σύμφωνα με το άρ. 3 του ν. 2844/2000".
Όπως έκρινε το δικαστήριο, στο ως άνω έγγραφο «δεν γίνεται καμία αναφορά ως προς τις απαιτήσεις ποιων συγκεκριμένων συμβάσεων η διαχείριση ανατίθεται στη δεύτερη καθ’ ης, ούτε γίνεται παραπομπή σε τυχόν παράρτημα, από το οποίο να προκύπτει ότι η διαχείριση της ένδικης απαίτησης ανατέθηκε από την πρώτη στη δεύτερη καθ’ ης […]. Ούτε γίνεται παραπομπή στην περίληψη της σύμβασης διαχείρισης ως προς την ταυτότητα των απαιτήσεων σε άλλο έγγραφο […], ούτε έστω αναφέρεται ότι η πρώτη καθ’ ης ανέθεσε στη δεύτερη καθ’ ης το σύνολο των απαιτήσεων από δάνεια που της είχαν μέχρι τότε μεταβιβασθεί».
Η ως άνω πλημμέλεια εντοπίζεται συχνά στις περιλήψεις συμβάσεων διαχείρισης που κοινοποιούν στους οφειλέτες οι εταιρείες διαχείρισης όταν επισπεύδουν εκτελεστική διαδικασία και αναδεικνύεται πλέον από τη νομολογία των δικαστηρίων μας. Όπως έχουμε αναφέρει κι αλλού (βλ. εδώ): "Το πρόβλημα έγκειται στο ότι στο έντυπο της περίληψης σύμβασης διαχείρισης που καταθέτουν οι Servicers στα αρμόδια ενεχυροφυλακεία, και που υιοθετήθηκε βάσει σχετικής υπουργικής απόφασης του Υπουργού Δικαιοσύνης το 2003 (ΥΑ161337/30.10.2003), δεν περιλαμβάνεται παράρτημα απαιτήσεων κι άρα θα πρέπει με άλλον τρόπο ο Servicer να αποδείξει ότι η διαχείριση της συγκεκριμένης επίδικης απαίτησης (δανείου) έχει ανατεθεί στον ίδιο και όχι σε κάποιον άλλο. Η υπογεγραμμένη σύμβαση διαχείρισης (όχι δηλ. η περίληψη αυτής) προφανώς υπάρχει και είναι πολυσέλιδη με λεπτομερείς ρυθμίσεις, τις οποίες, ωστόσο, δεν επιθυμούν τα εμπλεκόμενα μέρη (Funds και Servicers) να αποκαλύψουν στους τρίτους• γι΄αυτό οι Servicers καλύπτονται από το νόμο και καταθέτουν μόνο την περίληψη, η οποία δημοσιεύεται στο ενεχυροφυλακείο και περιέχει συνήθως 2-3 σελίδες με ό,τι προβλέπει η παραπάνω Υπουργική Απόφαση του 2003. Η περίληψη όμως αυτή δεν περιέχει παράρτημα με καθορισμό των επιμέρους δανείων που καθίστανται αντικείμενο διαχείρισης".
(για περισσότερα σε σχέση με τα ζητήματα που προκύπτουν με την απόδειξη της ανάθεσης διαχείρισης στους Servicers βλ. εδώ)
Δείτε όλες τις δικαστικές αποφάσεις