Δημοσιεύτηκε η
υπ’ αριθμ. 1088/2024 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία
έγινε δεκτή ανακοπή εντολέα μας και ακυρώθηκε διαταγή πληρωμής που είχε εκδοθεί
κατόπιν αίτησης εταιρείας διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις (servicer), δυνάμει σύμβασης
στεγαστικού δανείου σε ελβετικό φράγκο. Συγκεκριμένα, το δικαστήριο έκρινε ότι απαραδέκτως
επιδικάστηκε το ποσό της απαίτησης υπέρ της αλλοδαπής εταιρείας ειδικού σκοπού
(fund), διότι ο servicer μπορεί βάσει του ν.
4354/2015 (και ήδη του ν. 5072/2023) να ζητήσει την καταβολή της απαίτησης
μόνον προς τον ίδιο και όχι προς το fund, τις απαιτήσεις του οποίου διαχειρίζεται.
Όπως, ειδικότερα, δέχθηκε η απόφαση: «Ωστόσο η επίδικη διαταγή πληρωμής απαραδέκτως επιδίκασε το αιτούμενο ποσό στην παραπάνω αλλοδαπή εταιρεία ειδικού σκοπού, καθώς σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην παραπάνω νομική σκέψη, στην περίπτωση κατά την οποία η απαίτηση του πιστωτικού ιδρύματος μεταβιβάζεται σε Εταιρεία Απόκτησης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις (ΕΔΑΔΠ), η οποία υποχρεωτικά και ως προϋπόθεση του κύρους της εν γένει μεταβίβασης της απαίτησης, οφείλει να έχει αναθέσει εκ των προτέρων τη διαχείριση αυτής σε Εταιρεία Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις (ΕΔΑΔΠ) υπό τις προϋποθέσεις του άρθρου 1 παρ. 1 στ. γ’ του Ν. 4354/2015, όπως στην προκειμένη περίπτωση, που η εν λόγω αλλοδαπή εταιρεία ειδικού σκοπού, ανέθεσε τη διαχείριση των απαιτήσεών που απέκτησε από την […] τράπεζα στην καθ’ ης η ανακοπή, η νομιμοποίηση της ΕΔΑΔΠ για τη δικαστική επιδίωξη της απαίτησης είναι, κατά ρητή νομοθετική πρόβλεψη, αποκλειστική και η τελευταία οφείλει να απαιτήσει την καταβολή της οφειλόμενης απαίτησης προς την ίδια, κατ’ αναλογία προς ό, τι γίνεται δεκτό εξ αφορμής της εξουσιοδότησης προς είσπραξη, όπου ο εξουσιοδοτούμενος δεν αποκτά μεν την απαίτηση, η οποία παραμένει την εξουσιοδότη, αλλά δικαιούται απλώς να την ασκήσει (π.χ. να την εισπράξει) στο δικό του όνομα, αλλά για λογαριασμό του εξουσιοδότη. Κατά συνέπεια, η προσβαλλόμενη διαταγή πληρωμής, θα έπρεπε να επιδικάζει το ως άνω ποσό στην καθ’ ης η ανακοπή ως διαχειρίστρια της απαίτησης και όχι στη δικαιούχο αυτής αλλοδαπή εταιρεία ειδικού σκοπού […]».
Όπως είχαμε αναφέρει και παλαιότερα: «Ένα πρώτο ζήτημα αφορά στον δικαιούχο είσπραξης της δικαστικά αμφισβητούμενης οφειλής. Με απλά λόγια, όταν ο Servicer διεκδικεί δικαστικώς την είσπραξη του οιουδήποτε ποσού, θα πρέπει να ζητά να καταβληθεί αυτό στον ίδιο, που απλώς την διαχειρίζεται, ή στο fund που έχει αγοράσει την απαίτηση; Κατ’ αρχήν υποστηρίζεται ότι εφόσον αναγνωρίζεται η εξουσία στον Servicer να διεξάγει τον δικαστικό αγώνα για λογαριασμό του Fund, έχει και την εξουσία να απαιτεί την καταβολή της απαίτησης στον ίδιο. Άρα εφόσον ο οφειλέτης θελήσει να σταματήσει τον πλειστηριασμό λ.χ. θα πρέπει να καταβάλει την οφειλή του στον Servicer και όχι στο Fund. Αντίστοιχα στην επιταγή προς πληρωμή που προηγείται της κατασχέσεως, θα πρέπει ως λεκτικό στο τέλος της, να επιτάσσεται ο οφειλέτης να καταβάλει στον Servicer και όχι στο Fund. Το ζήτημα αυτό φυσικά έχει τεράστια πρακτική σημασία, καθότι αν ζητείται η καταβολή σε μη νομιμοποιούμενο πρόσωπο, κάθε πράξη εκτέλεσης δύναται να κριθεί άκυρη».
Δείτε όλες τις δικαστικές αποφάσεις