Δημοσιεύτηκε πρόσφατα η υπ’ αριθμ. 148/2024 απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Αθηνών με την οποία ανεστάλη πλειστηριασμός που επισπευδόταν στην κατοικία εντολέων μας για φερόμενη οφειλή ύψους σχεδόν 2.000.000€. Ειδικότερα η επίμαχη απόφαση, αποδεχόμενη σχετικό λόγο ανακοπής των εντολέων μας, έκρινε ότι η εκτελεστική διαδικασία που εκκίνησε σε βάρος τους ήταν πλημμελής και ακυρωτέα. Τούτο διότι με την επιταγή προς εκτέλεση, πράξη προαπαιτούμενη της κατασχέσεως ακινήτου, η επισπεύδουσα δανείστρια αιτούταν την καταβολή της φερόμενης οφειλής προς τη δικαιούχο της απαίτησης – εταιρεία ειδικού σκοπού, αντί της ίδιας, ως μόνης νομιμοποιούμενης προς τούτο διαχειρίστριας της απαίτησης εταιρείας.
Επίμαχο χωρίο της απόφασης έχει επί λέξει ως εξής: «Η καθ΄ης η αίτηση εταιρεία διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις έχει καταστεί διαχειρίστρια της ένδικης απαίτησης της ως άνω ειδικής διαδόχου (αποκτώσας), δυνάμει των προαναφερόμενων συμβάσεων διαχείρισης επιχειρηματικών απαιτήσεων οι οποίες διέπονται ως προς τον τύπο και το περιεχόμενο τους από το ν. 4354/2015, και ακολούθως τα δικαιώματα που απορρέουν από τις μεταβιβαζόμενες, λόγω πωλήσεως, απαιτήσεις, των οποίων δικαιούχος είναι η άνω ειδική διάδοχος {…}, δύνανται να ασκούνται μόνο μέσω της καθ΄ης εταιρείας διαχείρισης σύμφωνα με το αρ. 1 παρ. 1 παρ. γ, αρ. 2 παρ. 4 του ν. 4. 4354/2015. Ακολούθως η από 11.10.2023 επιταγή προς πληρωμή της ένδικης απαίτησης προς την ειδική διάδοχο, η οποία (ειδική διάδοχος – αποκτώσα) δεν νομιμοποιείται σε δικαστική επιδίωξη της μεταβιβασθείσας απαίτησης, πάσχει ακυρότητα, όπως και η στηριζόμενη στην ως άνω επιταγή προς πληρωμή επισπευδόμενη αναγκαστική εκτέλεση συνολικά, ως προς το σύνολο των αιτούντων». Αξίζει να σημειωθεί, δε, ότι πιθανολογήθηκε και ανεπανόρθωτη βλάβη των αιτούντων την αναστολή προσώπων από τη διενέργεια του επίμαχου πλειστηριασμού, δεδομένου ότι για τους τρεις εξ αυτών υπήρχε κίνδυνος να απωλέσουν την κύρια κατοικία τους, στην οποία διαμένουν και έτερα συγγενικά τους πρόσωπα – μη διάδικοι στην επίμαχη διαφορά.
Όπως έχουμε γράψει και αλλού: "Ένα πρώτο ζήτημα αφορά στον δικαιούχο είσπραξης της δικαστικά αμφισβητούμενης οφειλής. Με απλά λόγια, όταν ο Servicer διεκδικεί δικαστικώς την είσπραξη του οιουδήποτε ποσού, θα πρέπει να ζητά να καταβληθεί αυτό στον ίδιο, που απλώς την διαχειρίζεται, ή στο fund που έχει αγοράσει την απαίτηση; Κατ’ αρχήν υποστηρίζεται ότι εφόσον αναγνωρίζεται η εξουσία στον Servicer να διεξάγει τον δικαστικό αγώνα για λογαριασμό του Fund, έχει και την εξουσία να απαιτεί την καταβολή της απαίτησης στον ίδιο. Άρα εφόσον ο οφειλέτης θελήσει να σταματήσει τον πλειστηριασμό λ.χ. θα πρέπει να καταβάλει την οφειλή του στον Servicer και όχι στο Fund. Αντίστοιχα στην επιταγή προς πληρωμή που προηγείται της κατασχέσεως, θα πρέπει ως λεκτικό στο τέλος της, να επιτάσσεται ο οφειλέτης να καταβάλει στον Servicer και όχι στο Fund. Το ζήτημα αυτό φυσικά έχει τεράστια πρακτική σημασία, καθότι αν ζητείται η καταβολή σε μη νομιμοποιούμενο πρόσωπο, κάθε πράξη εκτέλεσης δύναται να κριθεί άκυρη".
(για περισσότερα σχετικά με το ζήτημα δείτε εδώ)
Δείτε όλες τις δικαστικές αποφάσεις