Legal Insight
Σεπτέμβριος 2023
Στελλίνα Μανδάλου, ΜΔΕ
Περίληψη: Ιδιαιτέρως συνηθισμένη πρακτική της φορολογικής διοίκησης, σε περίπτωση θανάτου ενός φορολογουμένου, ο οποίος διατηρούσε χρέη προς το Δημόσιο, αποτελεί η αποστολή σε συγγενείς του που φαίνεται να μην έχουν αποποιηθεί εμπρόθεσμα την κληρονομία του, μίας ειδοποίησης για την εξόφληση από τους ίδιους των εν λόγω οφειλών του, της λεγόμενης «ατομικής ειδοποίησης καταβολής – υπερημερίας», εξαιτίας εσφαλμένης θεώρησής τους ως κληρονόμους του. Ωστόσο, στην πράξη είναι δυνατόν τα εν λόγω πρόσωπα να μην έχουν αποποιηθεί την κληρονομία, όχι επειδή την αποδέχονται σιωπηρά, αλλά είτε επειδή δεν είχαν λάβει γνώση για τον θάνατο του κληρονομουμένου και γενικά της κλήσης τους στην κληρονομία είτε επειδή δεν είχαν ενημερωθεί για τις σχετικές νομικές διατάξεις του Αστικού μας Κώδικα (π. χ. για την ύπαρξη προθεσμίας αποποίησης και τη σημασία της άπρακτης παρέλευσής της). Στο παρόν άρθρο, λοιπόν, εξετάζονται τα μέσα άμυνας του αποδέκτη του εν λόγω εγγράφου, με στόχο την προστασία της περιουσίας του από την αναγκαστική εκτέλεση που δύναται να επισπεύσει σε βάρος του το Δημόσιο προς ικανοποίηση των εν λόγω απαιτήσεων.
1. Εισαγωγή
Όπως προκύπτει από το άρθρο 1710 του Αστικού μας Κώδικα (στο εξής Α.Κ.), η περιέλευση της περιουσίας του κληρονομουμένου στους διαδόχους του περιλαμβάνει το σύνολο των (κληρονομητών) έννομων σχέσεών του και, επομένως, τόσο το ενεργητικό, όσο και το παθητικό της περιουσίας του. Με άλλα λόγια, δεν κληρονομούνται μόνο τα περιουσιακά στοιχεία του θανόντος, αλλά και τα χρέη και οι υποχρεώσεις του (ΑΚ 1901).
Η προθεσμία για την αποποίηση της κληρονομίας είναι καταρχήν τεσσάρων (4) μηνών από τότε που ο κληρονόμος έλαβε γνώση για την επαγωγή, δηλαδή τον θάνατο του κληρονομουμένου, και τον λόγο της (ΑΚ 1847), δηλαδή την εξ αδιαθέτου ή την εκ διαθήκης διαδοχή (ή και τον συνδυασμό αυτών). Σε περίπτωση άπρακτης παρέλευσης της εν λόγω προθεσμίας, η κληρονομία θεωρείται ότι έχει γίνει αποδεκτή από τον κληρονόμο (ΑΚ 1850 εδ. β’ – η λεγόμενη «πλασματική» αποδοχή της κληρονομίας).
Δεδομένων, λοιπόν, των ανωτέρω προβλέψεων του Κληρονομικού μας Δικαίου, στην πράξη απαντάται συχνότατα το φαινόμενο να αποστέλλονται από το Δημόσιο ειδοποιήσεις σε συγγενείς του θανόντος για την εξόφληση των οφειλών του, οι οποίοι, ωστόσο, δεν είχαν λάβει γνώση της κλήσης τους στην κληρονομία ή δεν είχαν ενημερωθεί για τις ανωτέρω νομικές διατάξεις, ώστε να αποποιηθούν αυτήν εγκαίρως.
Οι συγκεκριμένες ειδοποιήσεις φέρουν τον τίτλο «Ατομική Ειδοποίηση Καταβολής – Υπερημερίας», αποστέλλονται από τη Δ.Ο.Υ., στην οποία ανήκε ο θανών και καλούν τον αποδέκτη τους εντός 30 ημερών από την παραλαβή τους είτε να εξοφλήσει τις αναγραφόμενες οφειλές (οι οποίες παρατίθενται σε πίνακα) είτε να ρυθμίσει αυτές, διαφορετικά η φορολογική διοίκηση μπορεί να προχωρήσει στη λήψη αναγκαστικών μέτρων για την είσπραξή τους (λ. χ. κατάσχεση).
Με το παρόν άρθρο επιχειρείται, επομένως, μία σταχυολόγηση των δυνατοτήτων άμυνας του αποδέκτη της εν λόγω ατομικής ειδοποίησης, με στόχο την προστασία της περιουσίας του έναντι της αναγκαστικής εκτέλεσης εκ μέρους του Δημοσίου. Προβλεπόμενο ένδικο βοήθημα για την ακύρωση της ατομικής ειδοποίησης (όταν αφορά σε οφειλές που προέρχονται από διαφορές διοικητικής φύσης, όπως π. χ. φόρους, διοικητικά πρόστιμα κτλ) είναι αυτό της ανακοπής (κατ’ άρθρο 217 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, στο εξής ΚΔΔ), οι πιθανοί λόγοι της οποίας αναλύονται ακολούθως.
2. Η εμπρόθεσμη αποποίηση της κληρονομίας λόγω άγνοιας για την επαγωγή και τον λόγο της
Όπως προαναφέρθηκε, η προθεσμία για την αποποίηση της κληρονομίας ξεκινά από τότε που ο κληρονόμος έμαθε την επαγωγή και τον λόγο της. Γνώση της επαγωγής αποτελεί η από τον κληρονόμο γνώση του κινήσαντος αυτή αιτίου, δηλαδή του θανάτου του κληρονομούμενου, ενώ γνώση του λόγου της επαγωγής συνιστά η γνώση της κλήσης του στην κληρονομία από διαθήκη ή από το νόμο (εξ αδιαθέτου – στην περίπτωση που δεν υπάρχει διαθήκη ή στην περίπτωση που με τη διαθήκη δεν καταλείπεται το σύνολο της περιουσίας του κληρονομούμενου). Έτσι, σε περίπτωση που ο κληρονόμος βρίσκεται σε άγνοια για έστω και ένα από τα παραπάνω γεγονότα, η προθεσμία για την αποποίηση της κληρονομίας δεν αρχίζει.
Στην πράξη, λοιπόν, η γνώση του κληρονόμου είναι πλέον βέβαιο ότι θα υπάρχει με την επίδοση στον ίδιο της ατομικής ειδοποίησης καταβολής – υπερημερίας της αρμόδιας Δ.Ο.Υ., δεδομένου ότι με την τελευταία καλείται να εξοφλήσει τα χρέη του θανόντος. Συνεπώς, με την παραλαβή της ατομικής ειδοποίησης ο αποδέκτης της θα πρέπει να κινηθεί άμεσα, καθότι η τελευταία σηματοδοτεί την εκκίνηση δύο προθεσμιών: αφενός μεν της – καταρχήν – τετράμηνης προθεσμίας για την υποβολή δήλωσης αποποίησης της κληρονομίας (ΑΚ 1847) και αφετέρου της τριακονθήμερης προθεσμίας για την άσκηση της ανακοπής προς ακύρωση της ατομικής ειδοποίησης ενώπιον των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων (220 ΚΔΔ και με την επιφύλαξη του άρθρου 5 παρ. 5 του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας, στο εξής ΚΦΔ).
Με την ανακοπή του ο ανακόπτων μπορεί να επικαλεστεί την εμπρόθεσμη δήλωσή του για την αποποίηση της κληρονομίας (με χρονικό σημείο έναρξης της σχετικής προθεσμίας, την ημερομηνία επίδοσης της ατομικής ειδοποίησης λόγω προγενέστερης άγνοιάς του για την επαγωγή και τον λόγο της), και, συνεπώς, τη μη ευθύνη του για τα χρέη της κληρονομίας, αφού ουδέποτε κατέστη κληρονόμος. Επομένως, πριν την άσκηση της ανακοπής, ο κληρονόμος θα πρέπει να σπεύσει να προβεί σε δήλωση αποποίησης της κληρονομίας στο αρμόδιο ειρηνοδικείο (κατ’ άρθρ. 1847 ΑΚ σε συνδ. με άρθρ. 810 ΚΠολΔ), ώστε να δύναται να προβάλει τον συζητούμενο λόγο ανακοπής.
Για παράδειγμα, σε περίπτωση που η ατομική ειδοποίηση επιδοθεί στις 05.09.2023, ο αποδέκτης της θα πρέπει να την προσβάλει με την ανακοπή του σε προθεσμία 30 ημερών, δηλαδή μέχρι τις 05.10.2023. Από την ίδια ως άνω ημερομηνία (05.09.2023) ξεκινά παράλληλα και η -καταρχήν- τετράμηνη προθεσμία αποποίησης της κληρονομίας, δηλαδή μέχρι τις 05.01.2024. Ωστόσο, ο αποδέκτης της ατομικής ειδοποίησης δεν θα πρέπει να εξαντλήσει τη δεύτερη αυτή προθεσμία, αντιθέτως, θα πρέπει να αποποιηθεί την κληρονομία πριν την άσκηση της ανακοπής του, ώστε να μπορεί στη συνέχεια να αμφισβητήσει την οφειλή, με το επιχείρημα ότι δεν είναι κληρονόμος και άρα δεν ευθύνεται για τα χρέη της κληρονομίας.
Κατά τη σχετική νομολογία των διοικητικών δικαστηρίων, στοιχεία που ενδεικνύουν την άγνοια του ανακόπτοντος αναφορικά με την επαγωγή και τον λόγο της (και, συνακόλουθα, οδηγούν το Δικαστήριο στην κρίση του περί εμπροθέσμου της αποποίησης κληρονομίας και, επομένως, της μη ευθύνης του για τα χρέη της κληρονομίας) αποτελούν, ενδεικτικά, τα κάτωθι:
α) η μακρινή απόσταση κατοικίας μεταξύ ανακόπτοντος και κληρονομουμένου (βλ. ΔΕφΠειρ 1075/2022, ΔΕφΠειρ 2251/2022, ΔΕφΠειρ 946/2022), ενώ, αντιθέτως, η εγγύτητα των περιοχών που διέμεναν ο κληρονομούμενος και ο ανακόπτων δεν επαρκεί για τη στοιχειοθέτηση θετικής γνώσης της επαγωγής και του λόγου της από τον τελευταίο (βλ. ΔΕφΘεσσ 1915/2020, κτλ.).
β) το γεγονός ότι από τα στοιχεία της δικογραφίας δεν προκύπτει οποιαδήποτε ανάμιξη του ανακόπτοντος στην κληρονομία (βλ. ΔΕφΠειρ 1075/2022, ΔΕφΠειρ 2251/2022, ΔΕφΠειρ 946/2022, ΔΕφΘεσσ 1915/2020, κτλ.), όπως είναι λ.χ. η δήλωση φόρου κληρονομίας, η ανάμιξη στη λειτουργία εταιρείας, η υποβολή αίτησης για την έκδοση κληρονομητηρίου, η πώληση στοιχείου της κληρονομίας, κ. ά..
γ) το γεγονός ότι το Δημόσιο δεν μπόρεσε να αποδείξει τη θετική γνώση της επαγωγής από τον ανακόπτοντα σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο πριν την επίδοση της ατομικής ειδοποίησης (βλ. ΔΠρΘεσσ 367/2021, ΔΠρΡοδ 678/2020, ΔΕφΠειρ 1284/2020, ΔΕφΠειρ 1238/2019, ΔΠρΠειρ 3258/2016, κτλ.).
δ) η μη διατήρηση επαφών του ανακόπτοντος με τον κληρονομούμενο, όπως προκύπτει από εμμάρτυρη απόδειξη (δηλαδή μάρτυρες, ένορκες βεβαιώσεις - βλ. ΔΕφΠειρ 1075/2022, ΔΕφΠειρ 1284/2020, ΔΕφΠειρ 1238/2019, κτλ).
ε) το ιδιαιτέρως υψηλό ποσό που κλήθηκε να καταβάλει ο ανακόπτων σε συνδυασμό με την έλλειψη εισοδημάτων του και τα πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, ώστε σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας, αν γνώριζε το γεγονός του θανάτου του κληρονομουμένου, θα μεριμνούσε άμεσα για την υποβολή δήλωσης αποποίησης κληρονομίας του, προκειμένου να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του (βλ. ΔΠρΠειρ 3258/2016, κτλ.).
Άλλωστε, όπως γίνεται παγίως δεκτό νομολογιακά: «[…] Μόνη η συγγενική τους σχέση (σ. σ. των κληρονόμων) με τον αποβιώσαντα και με την οικογένεια αυτού, δεν αποδεικνύει άνευ ετέρου, την άμεση ενημέρωσή τους ως προς τη συνδρομή των νομικών και πραγματικών προϋποθέσεων της επαγωγής της κληρονομίας […]» (βλ. ΔΕφΠειρ 946/2022, ΔΕφΠειρ 1041/2022, ΔΕφΘεσσ 1915/2020, κτλ).
3. Ακύρωση της πλασματικής αποδοχής της κληρονομίας λόγω ουσιώδους πλάνης
Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν κριθεί ότι έχει λάβει χώρα πλασματική αποδοχή της κληρονομίας, η τελευταία μπορεί να προσβληθεί από τον κληρονόμο εξαιτίας πλάνης, η οποία θα πρέπει να αφορά σε σημείο τόσο σπουδαίο για την αποδοχή της κληρονομίας, ώστε αν ο κληρονόμος γνώριζε την αληθινή κατάσταση ως προς το σημείο αυτό, δε θα άφηνε να παρέλθει άπρακτη η προθεσμία αποποίησης. Η εν λόγω πλάνη γίνεται δεκτό από τα διοικητικά δικαστήρια ότι μπορεί να οφείλεται και σε άγνοια ή εσφαλμένη γνώση των προαναφερόμενων νομικών διατάξεων για την αποδοχή της κληρονομίας και, ειδικότερα: α) του συστήματος κτήσης της κληρονομίας κατά τον Αστικό Κώδικα, που επέρχεται αμέσως μετά το θάνατο του κληρονομούμενου και β) της ύπαρξης της προθεσμίας του άρθρου 1847 ΑΚ προς αποποίηση ή της κατά το άρθρο 1850 ΑΚ νομικής σημασίας της παρόδου άπρακτης της προθεσμίας αυτής.
Σημειωτέον, ότι, όπως γίνεται δεκτό από τη σχετική νομολογία, ο ανακόπτων δεν απαιτείται να ασκήσει ξεχωριστά αγωγή ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων για την ακύρωση της πλασματικής αποδοχής της κληρονομίας λόγω πλάνης, αλλά το συγκεκριμένο ζήτημα μπορεί να εξεταστεί παρεμπιπτόντως από τα διοικητικά δικαστήρια υπό τη μορφή ένστασης κατά του δανειστή της κληρονομιάς και, κατ’ επέκταση, και με ανακοπή κατά της αναγκαστικής εκτέλεσης που επισπεύδεται απ’ αυτόν (και εν προκειμένω από το Δημόσιο) σε βάρος του κληρονόμου.
Όπως κρίθηκε, λοιπόν, δυνάμει της υπ’ αριθ. 3101/2010 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών: «[…] Το γεγονός όμως ότι η εφεσίβλητη δεν γνώριζε ή γνώριζε ανακριβώς τις περί αποδοχής και αποποιήσεως κληρονομίας νομικές διατάξεις, πράγμα που συνάγεται τόσο από τον σχετικά προβαλλόμενο με την ανακοπή ισχυρισμό της, όσο και από το γεγονός ότι αυτή δεν είχε πράξει τίποτα σχετικά με την κληρονομία του συζύγου της (δεν είχε αποδεχθεί και δεν είχε αποποιηθεί αυτήν), συνιστά ουσιώδη πλάνη, η οποία καθιστά ακυρώσιμη την αποδοχή της κληρονομίας, τη συναγόμενη από την παραμέληση της προθεσμίας αποποίησης, αφού αυτή αγνοούσε τη νομική σημασία της άπρακτης παρόδου της προθεσμίας αυτής. Με αυτά τα δεδομένα σε συνδυασμό και με τα αναφερόμενα στη μείζονα σκέψη, το Δικαστήριο κρίνει, ότι η υποβληθείσα στις 18.5.2007 δήλωση αποποίησης είναι νόμιμη, με συνέπεια η εφεσίβλητη, η οποία ουδέποτε κατέστη κληρονόμος του θανόντος συζύγου της, να μην ευθύνεται με την προσωπική της περιουσία για τα χρέη της κληρονομίας […]».
4. Πλημμέλειες ως προς το περιεχόμενο της ατομικής ειδοποίησης
Η ακύρωση της ατομικής ειδοποίησης είναι δυνατόν να επιτευχθεί και μέσω επίκλησης τυπικών πλημμελειών αυτής. Βέβαια, για την ευδοκίμηση του σχετικού λόγου ανακοπής, θα πρέπει να θεμελιωθεί επαρκώς ότι η προβαλλόμενη πλημμέλεια της ατομικής ειδοποίησης προκάλεσε στον αποδέκτη της δικονομική βλάβη, η οποία δεν μπορεί να θεραπευθεί με άλλον τρόπο παρά μόνο με την ακύρωση της ατομικής ειδοποίησης (για παράδειγμα, για τον λόγο ότι εξαιτίας της προκαλούμενης αοριστίας ο ανακόπτων δεν ήταν σε θέση να ελέγξει την ορθότητα της οφειλής που του καταλογίζεται).
Καταρχάς, επισημαίνεται ότι κάθε ατομική ειδοποίηση θα πρέπει να περιλαμβάνει τα στοιχεία που αναγράφονται στο άρθρο 47 ΚΦΔ. Παράλειψη κάποιου από τα εν λόγω στοιχεία, καθιστά την τελευταία ακυρωτέα, υπό την προαναφερθείσα προϋπόθεση της συνδρομής δικονομικής βλάβης στο πρόσωπο του ανακόπτοντος.
Ειδικότερα, όμως, όσον αφορά στην ατομική ειδοποίηση που αποστέλλεται στους κληρονόμους του θανόντος οφειλέτη του Δημοσίου, η τελευταία, εκτός των ανωτέρω στοιχείων, θα πρέπει απαραιτήτως να περιλαμβάνει υπολογισμό του οφειλόμενου ποσού αναλόγως της κληρονομικής τους μερίδας, δεδομένου ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο προσδιορίζεται επαρκώς το πρόσωπο του υπόχρεου και το ύψος της υποχρέωσης (βλ. ΔΕφΑθ 1734/2014, 3397/2013, ΟλΣτΕ 179/1977, 1014/1983, 1779/1988, 412/1988, ΔΕφΑθ 3101/2010, κτλ.). Σε αντίθετη περίπτωση, η ατομική ειδοποίηση θα είναι άκυρη, καθώς τα διοικητικά δικαστήρια δεν δύνανται να ορίσουν το πρώτον τους υπόχρεους και το ύψος της υποχρέωσής τους, αλλά υποχρεούνται να ακυρώσουν και να αναπέμψουν την υπόθεση στην αρμόδια διοικητική αρχή.
Συναφώς έκρινε προσφάτως η υπ’ αριθ. 424/2022 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς, ακυρώνοντας την οικεία ατομική ειδοποίηση με την εξής αιτιολογία: «[…] Εξεταζομένου δε του λόγου ανακοπής που αναφέρεται στην παράλειψη επιμερισμού των επίμαχων χρεών κατά το λόγο της κληρονομικής μερίδας εκάστης των ανακοπτουσών, το Δικαστήριο, ενόψει του ότι, σύμφωνα με όσα έγινα δεκτά στη σκέψη 5, στην ατομική ειδοποίηση θα πρέπει, με ποινή ακυρότητας, να προσδιορίζεται το ύψος του οφειλόμενου από κάθε κληρονόμο ποσού αναλόγως της κληρονομικής του μερίδας, λαμβάνοντας υπόψη ότι στην …/12.3.2015 ατομική ειδοποίηση του Διευθυντή του Περιφερειακού ΚΕΑΟ Πειραιά δεν προσδιορίζεται το οφειλόμενο από κάθε μία κληρονόμο του ... ποσό, κρίνει ότι ο λόγος αυτός είναι βάσιμος, η δε ατομική ειδοποίηση είναι άκυρη [...]». Την ίδια κρίση διέλαβε και η υπ’ αριθ. 15304/2020 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών.
Μάλιστα, κατά την υπ’ αριθ. 2502/2014 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, η εν λόγω υποχρέωση της φορολογικής αρχής δεν αναιρείται από το γεγονός ότι τα πρόσωπα των κληρονόμων και το ποσοστό, κατά το οποίο αυτά ευθύνονται για τις υποχρεώσεις της κληρονομίας, καθορίζονται ευθέως εκ του νόμου.
5. Δυνατότητα αναστολής εκτέλεσης μέχρι τη δημοσίευση της οριστικής απόφασης επί της ανακοπής
Επισημαίνεται ότι για την πληρέστερη προστασία του φερόμενου ως κληρονόμου έναντι της αναγκαστικής εκτέλεσης που δύναται να επισπεύσει σε βάρος του το Δημόσιο, προκρίνεται ως αναγκαίο παρακολούθημα της ασκηθείσας, κατά τα ανωτέρω, ανακοπής του, η κατάθεση αίτησης αναστολής εκτέλεσης της επίμαχης ατομικής ειδοποίησης (κατ’ άρθρ. 228 παρ. 1 εδ. β’ Κ.Δ.Δ.).
Η εν λόγω αίτηση έχει ως σκοπό την αναστολή των προσβαλλόμενων με την ανακοπή πράξεων εκτέλεσης μέχρι την επ’ αυτής έκδοση οριστικής απόφασης. Με άλλα λόγια, με τη διαδικασία αυτή ουσιαστικά «παγώνει» η δυνατότητα του Δημοσίου προς λήψη αναγκαστικών μέτρων είσπραξη μέχρι να επιλυθεί οριστικά η διαφορά από το αρμόδιο δικαστήριο. Μάλιστα, στην εν λόγω αίτηση μπορεί να συμπεριληφθεί και αίτημα για τη χορήγηση προσωρινής διαταγής, με αντικείμενο την αναστολή των πράξεων εκτέλεσης μέχρι την έκδοση απόφασης επί της αίτησης αναστολής (α. 228 παρ. 2 σε συνδ. με 204 παρ. 3 ΚΔΔ).
Λόγος της αιτούμενης αναστολής μπορεί να είναι η – εξαιτίας της διοικητικής εκτέλεσης - ανεπανόρθωτη υλική βλάβη του αιτούντος, δηλαδή η ζημία εκείνη, η οποία, λόγω του μεγέθους της, σε συνδυασμό με τη γενική οικονομική κατάσταση του αιτούντος και τις ειδικότερες συνθήκες αυτής είναι δυνατόν να αποβεί καταστρεπτική ή ιδιαίτερα επαχθής για αυτόν (ΣτΕ 334/2007). Επιπλέον, η αναστολή μπορεί να δοθεί από το Δικαστήριο λόγω της πρόδηλης βασιμότητας της ανακοπής, η οποία θα υπάρχει ιδίως όταν αυτή βασίζεται σε πάγια νομολογία ή σε νομολογία της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΟλΣτΕ 496/2011).
Ενδεικτικά, με την πρόσφατη υπ’ αριθ. 30/2022 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Λαρίσης (Τμήμα Αναστολών) έγινε δεκτό ότι: «[…] δοθέντος ότι η παράλειψη προσδιορισμού του ύψους του οφειλόμενου από έκαστο των κληρονόμων ποσού αναλόγως της κληρονομικής του μερίδας άγει σε ακυρότητα των σχετικών ατομικών ειδοποιήσεων, σύμφωνα και με τα γενόμενα δεκτά στη μείζονα σκέψη της παρούσας, το Δικαστήριο κρίνει ότι η ασκηθείσα ανακοπή, της οποίας η εκδίκαση εκκρεμεί, παρίσταται προδήλως βάσιμη και, άρα, συντρέχει νόμιμος λόγος χορήγησης της αναστολής εκτέλεσης, κατ' άρθρο 202 παρ. 1 του Κ.Δ.Δ..[…]».
6. Αντί επιλόγου
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι ο νόμος παρέχει στον αποδέκτη της ατομικής ειδοποίησης όλα τα απαραίτητα εργαλεία, προκειμένου να αμυνθεί έναντι του Δημοσίου, είτε προσβάλλοντας την ατομική ειδοποίηση στην ουσία της, αποδεικνύοντας ότι ο ίδιος δεν ευθύνεται για τα χρέη της κληρονομίας, είτε επικαλούμενος τυπικές πλημμέλειες αυτής, υπό την προϋπόθεση της συνδρομής στο πρόσωπό του δικονομικής βλάβης. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, είναι σημαντικός ο ορθός συντονισμός των παραπάνω κινήσεων, ώστε να επιτευχθεί τόσο η ολοσχερής απαλλαγή του (φερόμενου) οφειλέτη από τα χρέη του θανόντος, όσο και η εν τω μεταξύ πλήρης προστασία της κινητής και ακίνητης περιουσίας του από την ενδεχόμενη σε βάρος του επίσπευση αναγκαστικής εκτέλεσης εκ μέρους του Δημοσίου.
Δείτε όλα τα άρθρα
του Εμπορικού - Εταιρικού Δικαίου