Κρίσιμα σημεία:
• Η υπόθεση αφορούσε σε διαδικασία αναγκαστικής είσπραξης απαίτησης προμηθεύτριας εταιρείας φωτισμού κατά άλλης εταιρείας πελάτη της. Η προμηθεύτρια εταιρεία είχε ήδη πετύχει την έκδοση διαταγής πληρωμής για απαιτήσεις που διατηρούσε κατά της πελάτισσάς της από επιταγές που της είχε παραδώσει. Ωστόσο, η πελάτισσα εταιρεία εμφανιζόταν ότι είχε διακόψει τη λειτουργία της και δεν είχε κανένα περιουσιακό στοιχείο στο όνομά της.
• Η ορθή υποστήριξη της υπόθεσης οδήγησε σε πρώτο επίπεδο στην υπογραφή συμφωνητικού συμβιβασμού, με το οποίο όχι μόνον η οφειλέτιδα εταιρεία αλλά και ο νόμιμος εκπρόσωπός της προσωπικά αναγνώρισαν την οφειλή τους έναντι της προμηθεύτριας. Συνεπώς, η προμηθεύτρια μπορούσε πλέον να στραφεί και κατά της περιουσίας του νομίμου εκπροσώπου. Σε δεύτερο επίπεδο, κατόπιν δικαστικής διαμάχης, αναγνωρίστηκε από το δικαστήριο ότι η επιχείρηση της οφειλέτιδας είχε μεταβιβαστεί στο σύνολό της σε άλλη εταιρεία, η οποία κρίθηκε ότι ευθύνεται παράλληλα προς την οφειλέτιδα για την αποπληρωμή της οφειλής.
• Η έκδοση διαταγής πληρωμής κατά του νομίμου εκπροσώπου λόγω της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής και στη συνέχεια η απόπειρα εκτέλεσης εναντίον του, οδήγησαν τον τελευταίο στην υπογραφή του συμφωνητικού συμβιβασμού. Στη συνέχεια, κατόπιν παύσης εξυπηρέτησης της οφειλής από τον νόμιμο εκπρόσωπο, η προσεκτική έρευνα της υπόθεσης και η συγκέντρωση όλου του αναγκαίου αποδεικτικού υλικού οδήγησε στη θεμελίωση παράλληλα ευθύνης της παλαιάς και της νέας εταιρείας.
Ιστορικό
Εταιρεία που δραστηριοποιείται στον χώρο του φωτισμού προμήθευε πελάτισσά της εταιρεία, που είχε τη μορφή Εταιρείας Περιορισμένης Ευθύνης, με σχετικό εξοπλισμό. Για την αποπληρωμή του τιμήματος η τελευταία εξέδιδε μεταχρονολογημένες επιταγές τις οποίες παρέδιδε στην προμηθεύτριά της. Ωστόσο, επιταγές συνολικού ποσού περίπου 200.000 ευρώ, όταν εμφανίστηκαν προς πληρωμή στην τράπεζα, σφραγίστηκαν ως ακάλυπτες. Παράλληλα, την ίδια εποχή, η ΕΠΕ διέκοψε τη λειτουργία της, χωρίς να έχει στο όνομά της κάποιο αξιόλογο περιουσιακό στοιχείο από το οποίο θα μπορούσε να ικανοποιηθεί η προμηθεύτρια εταιρεία. Η προμηθεύτρια προσέφυγε στα δικαστήρια και πέτυχε την έκδοση διαταγής πληρωμής από τις επιταγές κατά της ΕΠΕ, αλλά δεν είχε αντικείμενο εκτέλεσης, ενώ ακριβώς λόγω της εταιρικής μορφής που είχε η πελάτισσά της εταιρεία δεν μπορούσε να στραφεί κατά του νομίμου εκπροσώπου της, ώστε να ικανοποιηθεί από την προσωπική του περιουσία. Η προμηθεύτρια, μη έχοντας αντικείμενο εκτέλεσης, εγκατέλειψε προσωρινά κάθε προσπάθεια είσπραξης της απαίτησής της και ανακίνησε την όλη διαδικασία μετά την πάροδο τεσσάρων περίπου ετών.
Στρατηγική
Τα σημεία κλειδιά για την επιτυχή έκβαση της υπόθεσης ήταν τα ακόλουθα:
• Δεδομένου ότι η ΕΠΕ είχε διακόψει τη λειτουργία της και δεν είχε κάποιο αξιόλογο περιουσιακό στοιχείο, έπρεπε να εκδοθεί τίτλος κατά άλλου συνευθυνόμενου προσώπου, το οποίο θα είχε περιουσία στο όνομά του και να ασκηθεί πίεση ώστε να αποπληρώσει τις οφειλές του.
• Σε πρώτο επίπεδο, ασκήθηκαν εγκλήσεις κατά του νομίμου εκπροσώπου της ΕΠΕ για το αδίκημα της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής. Στη συνέχεια, εκδόθηκε διαταγή πληρωμής για μέρος του ποσού σε βάρος του νομίμου εκπροσώπου της ΕΠΕ για την αξίωση της εταιρείας προς αποζημίωση λόγω της τέλεσης του ως άνω αδικήματος.
• Η επίσπευση αναγκαστικής εκτέλεσης σε βάρος του νομίμου εκπροσώπου της οφειλέτιδας εταιρείας, τον υποχρέωσε να συνάψει συμφωνητικό συμβιβασμού, με το οποίο συμφωνήθηκε η αποπληρωμή της οφειλής σε δόσεις, ενώ ανέλαβε και προσωπική ευθύνη για το σύνολο του ποσού της οφειλής.
• Επειδή, ωστόσο, ο νόμιμος εκπρόσωπος δεν τήρησε τις υποχρεώσεις του από το συμφωνητικό, ενώ ο ίδιος δεν είχε εμφανή περιουσία στην Ελλάδα για την ικανοποίηση της απαίτησης της προμηθεύτριας, έπρεπε να αναζητηθούν άλλες πηγές είσπραξης της απαίτησης. Στο πλαίσιο των συνομιλιών ενόψει του συμβιβασμού, είχε προκύψει η διασύνδεση του νομίμου εκπροσώπου της οφειλέτιδας εταιρείας με έτερη εταιρεία που δραστηριοποιούταν στον ίδιο χώρο. Η τελευταία αυτή εταιρεία μάλιστα δραστηριοποιούταν προηγουμένως σε εντελώς άσχετο προς τον φωτισμό χώρο.
• Ακολούθησε μία περίοδος εκτεταμένης και λεπτομερούς έρευνας με σκοπό τη συσχέτιση των δύο εταιρειών μεταξύ τους Συγκεντρώθηκε όλο το αναγκαίο αποδεικτικό υλικό. Πολύ σημαντικά στοιχεία προέκυψαν από αναζητήσεις στο Διαδίκτυο, έρευνα στο μητρώο των εταιρειών και ιδίως από οικονομικά στοιχεία των εταιρειών που ελήφθησαν από τη Δ.Ο.Υ. μετά από σχετική εισαγγελική παραγγελία. Βάσει των στοιχείων αυτών προέκυψε ότι η οφειλέτιδα εταιρεία είχε μεταβιβάσει πολύ σημαντικό μέρος της πελατείας της σε μία νεοφώτιστη στον χώρο εταιρεία, ο δε νόμιμος εκπρόσωπος της οφειλέτιδας εμφανιζόταν πλέον συνεργαζόμενος με τη νέα αυτή εταιρεία.
Αποτέλεσμα
Η προμηθεύτρια εταιρεία άσκησε αγωγή στο αρμόδιο δικαστήριο με νομική βάση τη διάταξη του άρθρου 479 του Αστικού Κώδικα, το οποίο προβλέπει ότι σε περίπτωση που κάποιο πρόσωπο μεταβιβάσει το σύνολο της περιουσίας ή της επιχείρησής του σε άλλο πρόσωπο ή τα σημαντικότερα στοιχεία αυτών, δημιουργείται παράλληλη ευθύνη τόσο του προσώπου που μεταβιβάζει όσο και εκείνου που αποκτά. Στο δικαστήριο προσκομίστηκαν πλήθος αποδεικτικών στοιχείων από τα οποία προέκυπταν τόσο η σύνδεση του νομίμου εκπροσώπου της οφειλέτιδας εταιρείας και με τις δύο εμπλεκόμενες εταιρείες (την οφειλέτιδα και τη διάδοχό της) όσο και το γεγονός ότι ο καθ’ ομολογίαν σημαντικότερος πελάτης της πρωτοφειλέτιδας εταιρείας αποτελούσε ένα πολύ υψηλό ποσοστό του τζίρου της διαδόχου εταιρείας. Ωστόσο, η αγωγή απορρίφθηκε στον πρώτο βαθμό. Η προμηθεύτρια άσκησε έφεση και στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο προσκομίστηκαν οι καρτέλες πελατών προμηθευτών και των δύο εταιρειών, οι οποίες είχαν ληφθεί από τις αρμόδιες Δ.Ο.Υ., κατόπιν σχετικών εισαγγελικών παραγγελιών. Από τις εν λόγω καρτέλες προέκυπτε ότι οι πλέον σημαντικοί πελάτες της οφειλέτιδας ΕΠΕ, μετά τη διακοπή της λειτουργίας της, έγιναν πελάτες της διαδόχου εταιρείας. Το εφετείο πείστηκε από το προσκομισθέν αποδεικτικό υλικό και εξέδωσε απόφαση που αναγνώριζε την παράλληλη ευθύνη και των δύο αυτών εταιρειών για την αποπληρωμή της απαίτησης της προμηθεύτριας.
Η σχετική απόφαση αναφέρει: «…αποδείχθηκε ότι η εταιρεία με την επωνυμία «…» αποτελούσε το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο της οφειλέτιδος εταιρείας και ότι περιλαμβανόταν στο πελατολόγιο της και οι εταιρίες με την επωνυμία «…» και «…» και ότι άπασες οι ως άνω εταιρίες περιλαμβάνονταν στο πελατολόγιο της εναγομένης. […] Εκ των ανωτέρω αποδείχθηκε ότι έλαβε χώρα μεταβίβαση της πελατείας της εταιρείας με την επωνυμία «…», ήτοι του πιο σημαντικού στοιχείου της συγκεκριμένης επιχείρησης που έπαυσε να λειτουργεί προς την εναγομένη, ώστε η μεταβίβασή του προς την εναγομένη συνιστούσε και μεταβίβαση της επιχείρησής της προς αυτή και ότι η εναγομένη, ενόψει των συνθηκών, υπό τις οποίες έγινε η μεταβίβαση, γνώριζε την εν γένει οικονομική κατάσταση της οφειλέτιδος εταιρείας, η οποία ήταν γνωστό ότι είχε διακόψει τη λειτουργία της και ήταν σε θέση να γνωρίζει κατά τις αντιλήψεις των συναλλαγών ότι η περιουσία που της μεταβιβάστηκε ήτοι η πελατεία της οφειλέτριας αποτελούσε το σύνολο ή πάντως το μεγαλύτερο μέρος αυτής, δεδομένου ότι ο μοναδικός εταίρος της οφειλέτιδας συμμετείχε ως αφανής εταίρος στην εναγομένη».
Συμπέρασμα
Σε παρόμοιες περιπτώσεις έχει πολύ μεγάλη σημασία η σχολαστική επεξεργασία κάθε στοιχείου προς εύρεση αντικειμένων εκτέλεσης. Οι οφειλέτες συχνά οχυρώνονται πίσω από την ύπαρξη μίας κεφαλαιουχικής εταιρείας ή διοχετεύουν την περιουσία της οφειλέτριας εταιρείας σε άλλη εταιρεία, με την πεποίθηση ότι δεν θα ανακαλυφθούν από τους δανειστές. Στις περιπτώσεις αυτές, η άσκηση της κατάλληλης πίεσης και η συγκέντρωση του αναγκαίου αποδεικτικού υλικού με τις δυνατότητες που παρέχει το δικαστικό μας σύστημα, όπως η λήψη εγγράφων από δημόσιους ή ιδιωτικούς οργανισμούς προς καλύτερη υποστήριξη των ισχυρισμών του διαδίκου, μπορούν να αποβούν κρίσιμες για τη θεμελίωση ευθύνης τρίτων προσώπων στα οποία διοχετεύεται η περιουσία του οφειλέτη.
