Δημοσιεύθηκε η υπ’ αριθμόν 352/2024 απόφαση του Ειρηνοδικείου Αθηνών με την οποία έγινε δεκτή αίτηση πτώχευσης μικρού αντικειμένου του νόμου 4738/2020, ενώ παράλληλα, απορρίφθηκε κύρια παρέμβαση που άσκησε πιστωτής προς απόρριψη της αίτησης. Ειδικότερα, ο εντολέας μας, μετά από χρόνια αποτυχημένη επιχειρηματική δραστηριότητα, είχε συσσωρεύσει οφειλές συνολικού ποσού 1.380.048,00 ευρώ, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων, και συγκεκριμένα το ποσό των 933.324,79 ευρώ, αποτελούσε χρέος προς το Δημόσιο. Το Δικαστήριο έκρινε ότι ο αιτών έχει περιέλθει σε αδυναμία εκπλήρωσης των ληξιπρόθεσμων χρηματικών οφειλών του κατά τρόπο γενικό και μόνιμο και εκτίμησε ότι τα μη βεβαρυμμένα περιουσιακά στοιχεία του επαρκούν για να καλύψουν τα έξοδα της πτώχευσης, με συνέπεια να κηρύξει τον αιτούντα σε πτώχευση.
Ως προς τους λόγους που προέβαλε ο πιστωτής με την κύρια παρέμβαση του για την απόρριψη της κρινόμενης αίτησης, το Δικαστήριο έκρινε τα εξής: α) επί του ισχυρισμού της μη επίδοσης από τον αιτούντα της αίτησης πτώχευσης, μετά την άσκηση της παρέμβασης, έκρινε ότι δεν μπορεί να θεμελιώσει το απαράδεκτο της αίτησης ή της συζήτησης, β) ως προς την προταθείσα ένσταση απαραδέκτου λόγω μη προσκόμισης του εντύπου Ε2 και του εκκαθαριστικού, έκρινε ότι αρκεί μόνο η επισύναψη του Ε1 εντύπου, γ) έκρινε ως νόμω αβάσιμο τον ισχυρισμό της παρεμβαίνουσας, με τον οποίο ισχυρίστηκε ότι, η παράλειψη αναφοράς όλων των πιστωτών από τον αιτούντα επιφέρει το απαράδεκτο της αίτησης, δ) απέρριψε τον ισχυρισμό περί απόρριψης της αιτήσεως για τον λόγο ότι η μη βεβαρημένη περιουσία του αιτούντα δεν αρκεί για την κάλυψη των εξόδων, και τέλος, ε) έκρινε ότι αλυσιτελώς προβάλλονται ισχυρισμοί περί δόλιας περιέλευσης του οφειλέτη σε αδυναμία και δεν εξετάζονται, καθώς βρίσκονται εκτός αντικειμένου δίκης.
Ειδικότερα, αναφορικά και με τον τελευταίο ισχυρισμό της παρεμβαίνουσας, το Δικαστήριο επεσήμανε ότι τυχόν ευθύνη του οφειλέτη σε πρόκληση αδυναμίας πληρωμής, μπορεί υπό προϋποθέσεις (μόνο εσκεμμένες δόλιες ενέργειες, που συνιστούν άμεσο δόλο πρώτου βαθμού, όπως παρουσίαση ψευδούς οικονομικής κατάστασης, όσο αφορά το μέγεθος της περιουσίας του και των εισοδημάτων του κατά την κατάρτιση των δανείων), να οδηγήσουν σε μη απαλλαγή αυτού, εφόσον ασκηθεί η κατ’ άρθρο 193 παρ. 1 προσφυγή.