Κρίσιμα Σημεία:
• Η υπόθεση αφορούσε σε αντιδικία μεταξύ ανώνυμης εταιρείας που εμπορεύεται ηλεκτρολογικό - ηλεκτρικό εξοπλισμό (εντολέας) και ανώνυμης κατασκευαστικής εταιρείας (αντίδικος). Η τελευταία, χάριν εξοφλήσεως εμπορικής απαίτησης της εντολέως από την πώληση και εγκατάσταση ηλεκτρολογικού εξοπλισμού, εξέδωσε σε διαταγή της άνευ κεφαλαιακού αντικρίσματος επιταγή (ακάλυπτη) και, μέχρι την κάτωθι διευθέτηση της υπόθεσης, ουδέν είχε καταβάλει στη δανείστρια εταιρεία ενώ δεν είχε εμφανή περιουσιακά στοιχεία.
• Πριν την ανάληψη της υποθέσεως είχε εκδοθεί διαταγή πληρωμής σε βάρος της οφειλέτριας εταιρείας, ουδόλως, όμως, μπορούσε να εκτελεστεί ελλείψει εμφανών περιουσιακών στοιχείων αυτής, ως εξετέθη, και ελλείψει δυνατότητας εκτέλεσης σε βάρος διοικούντων - εκπροσώπων ή μετόχων - φυσικών προσώπων.
• Ο ορθός νομικός χειρισμός της υπόθεσης οδήγησε σε άμεση και ταχεία είσπραξη της οφειλόμενης απαίτησης μέσω των εξής ενεργειών: α) της έκδοσης διαταγής πληρωμής σε βάρος του νομίμου εκπροσώπου της οφειλέτριας εταιρείας, β) της επίτευξης συμβιβασμού με την οφειλέτρια εταιρεία η οποία προέβη σε εκχώρηση προς την εντολέα μας απαίτησης της έναντι φερέγγυας τρίτης εταιρείας ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων, γ) της επιβολής συντηρητικής κατάσχεσης σε βάρος της τρίτης ξενοδοχειακής εταιρείας με βάση την ως άνω εκχώρηση και οριστική αναγνωριστική της απαίτησης απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών μεταξύ της αρχικής οφειλέτριας και της τρίτης εταιρείας και δ) της επίτευξης συμφέροντος συμβιβασμού με την τελευταία τρίτη - μετέπειτα οφειλέτρια εταιρεία.
Ιστορικό:
Ανώνυμη εταιρεία εμπορίας ηλεκτρολογικού - ηλεκτρικού εξοπλισμού διατηρεί εμπορική απαίτηση κατά ανώνυμης κατασκευαστικής εταιρείας από πώληση και εγκατάσταση αυτού. Η οφειλέτρια εταιρεία εκδίδει, σε διαταγή της δανείστριας και χάριν εξοφλήσεως της εν λόγω απαίτησης, επιταγή. Η δανείστρια εταιρεία μεταβιβάζει (οπισθογραφεί) περαιτέρω την εν λόγω επιταγή προς δικό της δανειστή. Ο τελευταίος εμφανίζει την επιταγή προς πληρωμή, ωστόσο αυτή δεν εξοφλείται ελλείψει αντικρίσματος (ακάλυπτη) και στρέφεται, ως εκ τούτου, κατά του τελευταίου οπισθογράφου, δηλαδή κατά της εταιρείας ηλεκτρολογικού εξοπλισμού και εντολέως μας. Η τελευταία αναγκάζεται να πληρώσει την επιταγή και στρέφεται με τη σειρά της, ως εκ νέου κομίστρια αυτής, κατά της εκδότριας κατασκευαστικής εταιρείας. Η δανείστρια εταιρεία προβαίνει σε έκδοση διαταγής πληρωμής την οποία έχει στην κατοχή της επί μία εξαετία και αδυνατεί να την εισπράξει ελλείψει εμφανών περιουσιακών στοιχείων της οφειλέτριας - κατασκευαστικής.
Στρατηγική:
Τα κομβικά σημεία για την επιτυχή έκβαση της υπόθεσης υπέρ της εντολέως μας δανείστριας εταιρεία ήταν:
• Η νομολογιακή επίτευξη έκδοσης νέας διαταγής πληρωμής σε βάρος του νομίμου εκπροσώπου της οφειλέτριας εταιρείας λόγω αδικοπραξίας εκ της εκδόσεως ακάλυπτης επιταγής και η δημιουργία, ως εκ τούτου, εκτελεστού τίτλου σε βάρος της προσωπικής περιουσίας του φυσικού προσώπου.
• Η ενδελεχής αναζήτηση των περιουσιακών στοιχείων του ως άνω φυσικού προσώπου, η παράλληλη εκκίνηση σε βάρος του διαδικασίας αναγκαστικής εκτέλεσης εις χείρας τραπεζικών ιδρυμάτων και λοιπών τρίτων και ποινικής διαδικασίας που οδήγησαν σε συμφέρουσα πρόταση συμβιβασμού από την αντίδικη πλευρά, προς παύση των ως άνω εκτελεστικών ενεργειών.
• Η στοχευμένη διαπραγμάτευση προς εξασφάλιση της εντολέως μας και η επίτευξη εκχώρησης προς την τελευταία απαίτησης της οφειλέτριας κατά φερέγγυας εταιρείας παροχής ξενοδοχειακών υπηρεσιών. Να σημειωθεί ότι η ύπαρξη της εν λόγω απαίτησης είχε αναγνωριστεί δικαστικά με οριστική απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών.
• Η άμεση επιβολή συντηρητικής κατάσχεσης κατ’ άρθρο 724 ΚΠολΔ στους τραπεζικούς λογαριασμούς της ως άνω εταιρείας ξενοδοχειακών υπηρεσιών με βάση τη σύμβαση εκχωρήσεως και, φυσικά, την αναγνωριστική οριστική απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών.
• Η αποτελεσματική και συνεπής δια εξωδίκων νομική αντιμετώπιση των ισχυρισμών της εταιρείας ξενοδοχειακών υπηρεσιών περί της έλλειψης νομοθετικής δυνατότητας επιβολής συντηρητικής κατάσχεσης με αναγνωριστική οριστική απόφαση (κατά τους ισχυρισμούς της τελευταίας η συντηρητική κατάσχεση με βάση το ως άνω άρθρο του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας δύναται να επιβληθεί μόνο με καταψηφιστική απόφαση) που οδήγησε σε βάσιμες αμφιβολίες της τελευταίας ως προς την ευδοκίμηση των ενδίκων βοηθημάτων που είχε ασκήσει σε βάρος της εντολέως μας και της επιβληθείσας κατάσχεσης.
Αποτέλεσμα:
Όλες οι ως άνω εκ προοιμίου σχεδιασμένες ενέργειες οδήγησαν την αρχική οφειλέτρια - κατασκευαστική εταιρεία, προς αποφυγή του κινδύνου εκτέλεσης σε βάρος του εκπροσώπου της, να προβεί σε εκχώρηση προς την εντολέα μας μίας ευχερώς ικανοποιήσιμης απαίτησης, η οποία, είχε αναγνωριστεί και δικαστικά. Να σημειωθεί, άλλωστε, ότι εξαρχής στόχος ήταν η άμεση είσπραξη χρημάτων και όχι η εμπλοκή με κοστοβόρες και χρονοβόρες διαδικασίες αναγκαστικής εκτέλεσης σε βάρος κινητής και ακίνητης περιουσίας τόσο της αρχικής (κατασκευαστικής) όσο και της μετέπειτα (ξενοδοχειακής) οφειλέτριας εταιρείας. Η επιβολή, δε, συντηρητικής κατάσχεσης στους τραπεζικούς λογαριασμούς της εταιρείας ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων, κατά τη θερινή περίοδο λειτουργίας της, και ο κίνδυνος μη ευδοκίμησης των ενδίκων βοηθημάτων που η τελευταία είχε ασκήσει κατά της κατασχέσεως, την οδήγησαν σε συμβιβασμό και σε παραίτηση από τα ένδικα βοηθήματα που είχε ασκήσει κατά της επιβληθείσας κατάσχεσης. Η εντολέας μας, δε, παραιτούμενη από την εν λόγω συντηρητική κατάσχεση εισέπραξε άμεσα και δίχως δικαστικούς αγώνες μεγάλο μέρος της αρχικώς οφειλόμενης απαίτησης.
Συμπέρασμα:
Είναι σύνηθες, ιδίως στο πεδίο της είσπραξης εμπορικών απαιτήσεων, ακόμη κι αν ο οφειλέτης καταφέρει να εκδώσει εκτελεστό τίτλο (διαταγή πληρωμής, όπως εν προκειμένω, ή τελεσίδικη δικαστική απόφαση) στην πράξη να μη μπορεί να ικανοποιήσει την απαίτησή του από την περιουσία ενός νομικού προσώπου, είτε επειδή αυτή δεν υφίσταται, είτε επειδή είναι κατάχρεη. Το παραπάνω συχνά συμβαίνει καθώς οι οφειλέτες επιλέγουν να δραστηριοποιηθούν υπό τη μορφή εταιρειών για τα χρέη των οποίων δεν ευθύνονται με την προσωπική τους περιουσία. Ωστόσο, η εμπειρία μας από τη συγκεκριμένη υπόθεση μας διδάσκει ότι οι ορθές δικονομικές επιλογές δύνανται να δημιουργήσουν προσωπική ευθύνη φυσικών προσώπων εκεί που, φαινομενικά, είναι αδύνατη. Η άσκηση, δε, της κατάλληλης και πάντα νομικά θεμιτής πίεσης οδηγεί στη συμμόρφωση ακόμη και των πιο δύστροπων οφειλετών.
