Κρίσιμα Σημεία:
• Η υπόθεση αφορούσε, σε ένα πρώτο επίπεδο, αντιδικία μεταξύ πρώην συνεταίρων που συνέστησαν εταιρεία περιορισμένης ευθύνης με αντικείμενο τη λειτουργία και εκμετάλλευση γνωστής διαδικτυακής πλατφόρμας παραγγελίας φαγητού από συνεργαζόμενα σημεία εστίασης. Τα μέρη ηθελημένα και προσωρινά προέβησαν σε εικονική κατανομή των εταιρικών ποσοστών μεταξύ τους, προς εξυπηρέτηση εταιρικών συμφερόντων. Παρά την ως άνω συμφωνία, ο ένας εταίρος απαίτησε, για να μεταβιβάσει τα εικονικώς ανήκοντα σε αυτόν εταιρικά μερίδια στον αληθή δικαιούχο τους, τίμημα και μάλιστα δυσανάλογο. Κατόπιν, δε, κατάρτισης της άκυρης σύμβασης πώλησης (λόγω εικονικότητας αλλά και έλλειψης νόμιμου τύπου) έλαβε επιταγές και επέτυχε επί τη βάσει αυτών την έκδοση σχετικής διαταγής πληρωμής, λόγω φερόμενης μη συνολικής εξόφλησής τους.
• Ο αληθής δικαιούχος των εταιρικών μεριδίων, πριν την ευδοκίμηση των ενδίκων βοηθημάτων που είχε ασκήσει κατά την ως άνω διαταγής πληρωμής και υπό την απειλή αναγκαστικής εκτέλεσης σε βάρος του, προέβη σε σχετικό συμβιβασμό καταβάλλοντας το φερόμενο ως οφειλόμενο τίμημα πώλησης εταιρικών μεριδίων.
• Ο ορθός χειρισμός της υπόθεσης οδήγησε στην α) τελεσίδικη ακύρωση της ως άνω διαταγής πληρωμής του επιτιθέμενου πρώην εταίρου, β) στην είσπραξη του μεγαλύτερου τμήματος του ως άνω ποσού του συμβιβασμού μέσω αναγκαστικής εκτέλεσης σε βάρος του τελευταίου κατόπιν έκδοσης διαταγής πληρωμής, με επισπεύδοντα, αυτή τη φορά, τον αρχικώς αμυνόμενο εταίρο και γ) στον τελικό συμβιβασμό των εταίρων για μικρό τμήμα εναπομείνασας οφειλής με την εξασφάλιση σύγχρονης παραίτησης του αρχικώς επιτιθέμενου από το σύνολο των ενδίκων βοηθημάτων και μέσων που είχε ασκήσει (μεταξύ των οποίων και αίτηση αναίρεσης ενώπιον του Αρείου Πάγου).
Ιστορικό:
Φυσικά πρόσωπα συνέστησαν εταιρεία περιορισμένης ευθύνης με σκοπό την εκμετάλλευση γνωστής διαδικτυακής εφαρμογής παραγγελίας φαγητού. Ωστόσο, για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων εταιρικών συμφερόντων αποφάσισαν να διαμορφώσουν τη συμμετοχή τους στο εταιρικό κεφάλαιο με ποσοστά 25% και 75% έκαστος. Εντούτοις, η αληθής (σπουδαία) συμφωνία των μερών ήταν η συμμετοχή τους στην εταιρεία κατά ποσοστό 10% και 90% αντίστοιχα με τον εντολέα μας να κατέχει το μεγαλύτερο αυτού και να καταβάλει το σύνολο του εταιρικού κεφαλαίου και των εξόδων σύστασης της εταιρείας, ελλείψει οικονομικής δυνατότητας του άλλου. Στη συνέχεια όταν δεν συνέτρεχαν, πλέον, λόγοι, διατήρησης της ως άνω διανομής, ο αληθής δικαιούχος, ενόψει και της έναρξης λειτουργίας της εφαρμογής, αξίωσε την αποτύπωση στο καταστατικό της πραγματικής κατάστασης των εταιρικών ποσοστών. Ο εικονικός δικαιούχος, όμως, και φαινομενικά κάτοχος του 75%, απαίτησε τίμημα και, μάλιστα, υπέρογκο προκειμένου να μεταβιβάσει στον αληθή δικαιούχο το 65% του ποσοστού του. Έτσι, ο αληθής δικαιούχος, ενόψει του κινδύνου απώλειας του συνόλου της επένδυσής του, αναγκάστηκε να καταρτίσει σχετική συμφωνία πώλησης με το αιτούμενο τίμημα και να εκδώσει σχετικές επιταγές χάριν καταβολής του, ενώ παράλληλα υπεγράφη και συμβολαιογραφικό έγγραφο μεταβίβασης των ιδίων εταιρικών μεριδίων με αναγραφή τιμήματος ανταποκρινόμενου στην αξία αυτών. Ο εικονικός δικαιούχος αιτήθηκε και πέτυχε την έκδοση διαταγής πληρωμής από το Πρωτοδικείο Αθηνών με βάση τις εκδοθείσες επιταγές λόγω μη εξόφλησης του συνόλου τους, ενώ παράλληλα εκκίνησε σε βάρος του αληθούς δικαιούχου αναγκαστική εκτέλεση προς είσπραξη του συμφωνηθέντος με το ιδιωτικό συμφωνητικό τιμήματος. Ο αληθής δικαιούχος άσκησε ανακοπή και πρόσθετους λόγους ανακοπής καθώς και αίτηση αναστολής. Υπό την απειλή, ωστόσο, αναγκαστικής εκτέλεσης αναγκάστηκε να καταβάλει στον εικονικό δικαιούχο το ποσό της εκδοθείσας απ’ αυτόν διαταγής πληρωμής πριν από την ευδοκίμηση των ως άνω ενδίκων βοηθημάτων του.
Στρατηγική:
Τα κομβικά σημεία για την επιτυχή έκβαση της υπόθεσης για τον αληθή δικαιούχο ήταν:
• Η άσκηση πρόσθετων λόγων ανακοπής στο δικόγραφο των οποίων περιλήφθηκε βάσιμος ισχυρισμός περί της ακυρότητας του ιδιωτικού εγγράφου με το οποίο συμφωνήθηκε το υπέρογκο τίμημα λόγω, μεταξύ άλλων, απουσίας του απαιτούμενου συμβολαιογραφικού τύπου (ο απαιτούμενος τύπος τηρήθηκε για τη σύμβαση μεταβίβασης αλλά όχι γι' αυτή της πώλησης των εταιρικών μεριδίων).
• Ο στρατηγικός συμβιβασμός προς αποφυγή επικείμενης εκτέλεσης και διαφύλαξη της περιουσίας του αληθούς δικαιούχου με την παράλληλη ρητή διατύπωση επιφύλαξης αναζήτησης των καταβληθέντων στην βέβαιη περίπτωση ευδοκίμησης των ασκηθέντων ενδίκων βοηθημάτων, από τα οποία, φυσικά, δεν έλαβε χώρα παραίτηση.
• Η στοχευμένη δημιουργία έγγραφης απόδειξης του προαναφερθέντος συμβιβασμού (καταβολή των χρημάτων μέσω τραπεζικής επιταγής, κατάρτιση οικείων ιδιωτικών εγγράφων, εξασφάλιση γραπτής απάντησης του εικονικού δικαιούχου περί ικανοποίησής του).
• Η συστηματική αντιμετώπιση των λόγων έφεσης του εικονικού δικαιούχου και η επικύρωση σε δεύτερο βαθμό της ευνοϊκής πρωτόδικης κρίσης.
• Κατόπιν, δε, ακύρωσης τελεσιδίκως του εκδοθέντος από τον εικονικό δικαιούχο εκτελεστού τίτλου, η επιλογή έκδοσης διαταγής πληρωμής αδικαιολόγητου πλουτισμού (με τη χρήση των ως άνω επιμελώς συλλεχθέντων εγγράφων) αντί άσκησης χρονοβόρας αγωγής.
• Η άμεση εκκίνηση αναγκαστικής εκτέλεσης και λήψης οικείων εξασφαλιστικών μέτρων (κατάσχεση τραπεζικών λογαριασμών, κατάσχεση κινητών, εγγραφή προσημείωσης υποθήκης) σε βάρος του αρχικώς επιτιθέμενου εικονικού δικαιούχου, ο οποίος κατέστη, πλέον, αμυνόμενος.
• Υποβολή αιτήματος κατάπτωσης διαταχθείσας εγγυοδοσίας σε βάρος του εικονικού δικαιούχου και υπέρ του αληθούς, κατόπιν εν όλω απόρριψης αίτησης αναστολής του πρώτου προς αποφυγή της σε βάρος του εκτέλεσης.
Αποτέλεσμα:
Κατόπιν των προβαλλόμενων πρόσθετων λόγων ανακοπής του αληθούς δικαιούχου το Εφετείο Αθηνών ακύρωσε την σε βάρος του διαταγή πληρωμής αποδεχόμενο την ακυρότητα της σύμβασης πώλησης των εταιρικών μεριδίων, δίχως την κατάρτιση συμβολαιογραφικού εγγράφου και έτσι ματαιώθηκε οριστικά η σε βάρος του αληθούς δικαιούχου διαδικασία εκτέλεσης. Ειδικότερα κρίθηκε: «{…} η υποκείμενη σχέση αξίας χάριν της οποίας εκδόθηκαν οι επίδικες επιταγές, ήτοι η σύμβαση πώλησης δυνάμει του από {…} Ιδιωτικού συμφωνητικού είναι άκυρη επειδή δεν τηρήθηκε ο απαιτούμενος συμβολαιογραφικός τύπος. Ο λόγος αυτός πρέπει να γίνει δεκτός ως ουσιαστικά βάσιμος. Και τούτου διότι, όπως αποδείχθηκε, πράγματι η αιτία έκδοσης των συγκεκριμένων τραπεζικών επιταγών, βάσει των οποίων εκδόθηκε η επίδικη διαταγή πληρωμής, δυνάμει της οποίας ακολούθως συντάχθηκε η συμπροσβαλλόμενη επιταγή προς πληρωμή, ήταν η εξόφληση του τιμήματος της πώλησης { …}". Κατόπιν τούτου και εφόσον εξέλιπε ο νόμιμος τίτλος επί τη βάσει του οποίου έλαβε χώρα ο συμβιβασμός, το Πρωτοδικείο Αθηνών, εφόσον υπήρχε πλήρης έγγραφη απόδειξης αυτού και, φυσικά, της καταβολής, αποδέχθηκε το αίτημα προς έκδοση διαταγής πληρωμής σε βάρος του εικονικού δικαιούχου. Ειδικότερα κρίθηκε «{…} Συνεπώς ο καθ’ ου η αίτηση οφείλει σήμερα στον αιτούντα το ποσό των {..} με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της παρούσας έως την ολοσχερή εξόφληση ως αδικαιολογήτως πλουτίσας σε βάρος της περιουσίας του αιτούντος καθώς εξαφανίστηκε ο εκτελεστός τίτλος βάσει του οποίου, και με την απειλή εκτέλεσης του οποίου, έλαβε χώρα η ως άνω καταβολή με επιφύλαξη». Ο τελευταίος προέβη σε σειρά ενδίκων βοηθημάτων (ανακοπή, αναστολή, προσωρινές διαταγές) και μέσων (αίτηση αναίρεσης της ως άνω εφετειακής απόφασης) αλλά δεν κατάφερε να ανακόψει την σε βάρος του διαδικασία εκτέλεσης. Το μεγαλύτερο τμήμα της απαίτησης εισπράχθηκε μέσω κατάσχεσης τραπεζικών λογαριασμών του εικονικού δικαιούχου και κατόπιν κατάπτωσης της διαταχθείσας σε βάρος του εγγυοδοσίας. Η άμεση και αδιάλειπτη σε βάρος του διαδικασία εκτέλεσης οδήγησε τον εικονικό δικαιούχο να συμβιβαστεί με τον αληθή, παραιτούμενος από το σύνολο των ενδίκων βοηθημάτων που είχε ασκήσει κατά της τελευταίας διαταγής πληρωμής αλλά και της ως άνω εφετειακής δικαστικής απόφασης (αγωγή, ανακοπή και αναίρεση). Ο αληθής δικαιούχος, δε, με τη σειρά του είχε ικανοποιήσει κατά 90% την απαίτησή του κατά το χρόνο του συμβιβασμού ενώ πέτυχε, περαιτέρω, την απεμπλοκή από τους δικαστικούς αγώνες ενόψει και της μετέπειτα αφερεγγυότητας του εικονικού δικαιούχου.
Συμπέρασμα:
Πολλές φορές στο πλαίσιο αντιδικιών ίσως χρειαστεί να γίνει «ένα βήμα προς τα πίσω» προκειμένου να οργανωθεί με συνέπεια και αποτελεσματικότητα η επερχόμενη επίθεση. Η εμπειρία μας σε αυτήν την υπόθεση μας διδάσκει ότι για να κερδηθεί μία μάχη μέχρι το τέλος δεν αρκεί μόνο να υπάρχει ουσιαστικό δίκιο του αιτούμενου τη δικαστική προστασία, αλλά απαιτείται στρατηγικός σχεδιασμός ενεργειών που, επί της ουσίας, μετουσιώνονται σε δικονομική ευελιξία και αισθητήριο επιλογής των άμεσων και αποτελεσματικών τρόπων ικανοποίηση των συμφερόντων των εντολέων μας.
